Galapagos to archipelag najlepiej kojarzony z gigantycznymi żółwiami słoniowymi. Ze względu na unikalną faunę i florę na niemal całym terenie archipelagu założono Park Narodowy Galapagos, a później wyspy zostały wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Bohater dzisiejszego artykułu jest endemitem wysp Galapagos, co znaczy, że można go spotkać w naturze wyłącznie tam i nigdzie indziej na świecie.
Duży czy mały pogorzelnik?
Legwan morski (Amblyrhynchus cristatus) lubi utrzymywać pozory, bo, chociaż wygląda na olbrzyma, to wcale taki nie jest. W dodatku wielkość tej jaszczurki znacznie różni się w zależności od tego, na której wyspie występuje. Jakby mieszkańcy poszczególnych wysp nie mogli ustalić wspólnej wersji tego, jacy duzi chcą urosnąć. W efekcie tego możemy spotkać legwana morskiego o długości zaledwie 30 centymetrów (z ogonem!) albo i takiego, który mierzy ponad 4 razy więcej – nawet 130 centymetrów długości wraz z ogonem! Najmniejsze osobniki ważą około jednego kilograma, a te największe nawet 12 kilogramów. Spory rozstrzał, prawda?
Żeby tego było mało, legwan morski wygląda, jakby ledwo co uszedł z życiem z pożaru i jest ciężko poparzony. Wizja może i jest dość makabryczna, no ale spójrzcie tylko na niego. Nie kojarzy się Wam podobnie? Umaszczenie grafitowe, niemal czarne (niczym zwęglone) z plamami w odcieniu jaśniejszej szarości (zdrowa skóra) i różowymi lub nawet prawie czerwonymi, zupełnie jakby dopiero do mu schodziła skóra do żywego mięsa. Wiem, że fujka, ale nie potrafię usunąć z głowy tego skojarzenia. Sorka. Możemy się jeszcze spotkać z zielonkawym odcieniem na grzbiecie czy łapach, który z kolei kojarzy mi się trochę z glonami. No słodko, nie ma co.
Groźny wegetarianin
Dacie wiarę? Legwan morski z tym swoim zawadiackim irokezem z kolców wzdłuż całego ciała to miłośnik zieleniny. No, nie tak w 100%, ponieważ zdarza mu się przekąsić na przykład jakiegoś skorupiaka, ale zdecydowanie największym przysmakiem tego jaszczura są algi. Zwłaszcza te zielone i czerwone, bo brązowe mi niezbyt służą.
Najmniejsze osobniki legwana morskiego żerują na płyciznach albo nawet nad powierzchnią wody, ale już taki wyrośnięty jaszczur żywi się najczęściej pod wodą. W poszukiwaniu apetycznych alg potrafi zanurkować na głębokość nawet 30 metrów i wstrzymać oddech aż na godzinę! To oczywiście najlepsze osiągi a nie średnia, bo nierzadko wystarczy mu zanurkować na zaledwie kilka lub kilkanaście metrów, żeby trafić na dorodną łąkę apetycznych alg.
W ogóle to zobaczcie, jak niesamowicie legwan morski wygląda pod wodą. No zupełnie jak taka prawdziwa Godzilla, czyż nie? Uwielbiam oglądać filmiki pokazujące, jak nurkuje.
Nadwodny leniuszek
Wody wokół wysp Galapagos nie są jakoś przesadnie ciepłe, mają kilkanaście do 23 stopni Celsjusza. To zdecydowanie nie jest temperatura, jaką lubią jaszczurki, które przecież są zmiennocieplne. Legwan morski nie jest wyjątkiem i każda wyprawa na algi kosztuje go utratą ciepłoty ciała. Po sytym posiłku musi się później odpowiednio wygrzać na nasłonecznionych skałach, żeby wrócić do swojej standardowej temperatury ciała.
Wylegiwanie się na lądzie legwan morski traktuje jako zajęcie grupowe, dlatego spotkamy go w koloniach liczących kilkadziesiąt, a nawet kilkaset i więcej osobników. Próżno jednak szukać jakiejś zażyłości pomiędzy poszczególnymi legwanami. Nie są tak wylewne jak stadne ptaki czy ssaki, które okazują sobie czułość pod różną postacią.
Najwięcej uwagi legwany poświęcają sobie nawzajem w czasie sezonu godowego. Samce próbują zyskać przychylność samic a jednocześnie stają w szranki z innymi samcami o najlepsze terytoria.
Super, że tu jesteś! Jeżeli artykuł Ci się przydał, sprawił Ci radość albo poszerzył Twoją wiedzę, to…
Co Wy na takiego gada? Nie jest on jedynym gatunkiem jaszczurki, która potrafi pływać i nurkować. Potraficie wymienić inne?
Autorzy fotografii: Nik Borrow, Andy Kraemer, Judy Gallagher / Flickr
